«Το πεδίο μου είναι ο χρόνος», λέει ο Γκαίτε. Να λοιπόν μια παράλογη φράση. Τι είναι πράγματι ο παράλογος άνθρωπος; Αυτός που, χωρίς ν’αρνείται το αιώνιο, δεν κάνει τίποτα γι’αυτό.
Όχι πως η νοσταλγία του είναι ξένη.
Μα προτιμά το κουράγιο του και το συλλογισμό του. Το ένα του μαθαίνει να ζει οριστικά και αμετάκλητα και ν’αρκείται σε ό,τι έχει, το άλλο τον ενημερώνει για τα όριά του.
Σίγουρος για την ελευθερία του που έχει ένα τέλος, για τη δίχως μέλλον επανάστασή του και τη φθαρτή του συνείδηση, συνεχίζει την περιπέτειά του όσο διαρκεί η ζωή του.
Εδώ είναι το πεδίο του, εδώ είναι η δράση του που δεν αφήνει σε καμιά κρίση εκτός από τη δική του.
Μια πιο γεμάτη ζωή δεν σημαίνει γι’αυτόν μια άλλη ζωή.

Δημοσιεύθηκε στο Θεματική Εβδομάδα Φιλοσοφία Ψυχοσύνθεση

Ηχητικές Αντιδράσεις

ΧΩΡΙΣ ΧΡΟΝΟ...

I SEE

ΟΝΕΙΡΟ...